Egypt and back again

Wat is het toch met borsten? Ik vraag me al jaren af waarom die twee zachte, en objectief gezien toch ook wat onbeholpen, uitsteeksels aan vrouwenlijven zoveel losmaken.

De afgelopen dagen stond de media bol van verhalen over naaktfoto’s van allerlei beroemde dames die uit digitale stallingen onfutseld waren door onuitgenodigde snoodaards.

Bevroren fracties van seconden, die hen pronkend met onbedekte borsten en wat dies meer dij lieten zien, uit hun eigen collecties verschenen op enkele websites. Met beloftes van meer voor een kleine bijdrage.

Voorgevels bestaan in allerlei vormen en groottes. Van schuchtere-ballerinaborsten tot het zwoegend gemoed van een sopraan op leeftijd en alles ertussen in. De helft van de wereldbevolking heeft ze, maar die familiariteit wil nog niet zeggen dat we aan ze gewend zijn.

Logica ontbreekt ook vaak als borsten in het spel zijn. Als je ze ongegeneerd online ten toon spreidt, soms tot vervelens toe zoals die ene Nederlandse mevrouw, wordt je Facebook pagina voor je het weet stop gezet. 10 spatter-doden per seconde kan niemand wat schelen maar als er een paar blote boobies door het beeld rennen, dan gaat de leeftijdsrating voor een film onmiddelijk met sprongen omhoog.

Tijdens mijn tijd als verpleegkundige werkte ik ook een poosje op een kraamafdeling. Ik heb vaak gelachen om de blik van kersverse vaders als er een wel heel grote versie van een bekende borst tevoorschijn werd gehaald. Schrik, lust en dan een beetje schaamte flitsten voorbij. ‘Oh ja, daar zíjn ze eigenlijk ook voor,’ zei een van de heren, terwijl zijn kersverse kind zijn eerste slokje nam. Een beetje beteuterd klonk het wel.

Sommige dames kiezen beroepsmatig of voor de pret om fopborsten te kopen. Die dan vervolgens door een vakkundige, vaak diep gebruinde, meneer bovenop de eigen teelt worden gepropt. Na een pijnlijk proces van huidrek kunnen zij dan met een fris deinende boezem de wereld tegemoet zien. To each her newly acquired, not-so-very own denk ik dan.

Na jaren met een bescheiden boezem door het leven te zijn gegaan, hebben leeftijd en wat kilos aan overgewicht gezorgd dat ik inmiddels bij het rondborstiger segment der dames hoor. Dat is even wennen. Er zijn mannen die nu inderdaad zo’n 20 centimeter onder mijn kin kijken als ze tegen me praten. De eerste 10 keer keek ook ik bezorgd naar beneden, in volle verwachting een kofievlek of wat kruimels aan te treffen. Het ongemakkelijke gezicht dat die actie opleverde zorgt ervoor dat ik dat nog steeds doe, maar nu expres. Blijft leuk.

Dat een algemene fascinatie met borsten leidt tot het stelen van hele persoonlijke foto’s is op zich niet verwonderlijk. Dat vele mensen het niet kunnen laten om zich te verlekkeren aan beelden die niet voor hen bedoeld zijn, is helaas ook niet onverwacht. Maar dat menigeen de mening uitspreekt dat de dames in kwestie dan de gewraakte prenten ook maar niet hadden moeten nemen en daarmee een soort eigen schuld in de onfortuinlijke schoenen geschoven krijgen, vind ik hoogst irritant.

Misschien is het tijd voor een tegenoffensief. En in deze moderne tijd moet dat toch niet moeilijk zijn. Als een internetslimmerd nu eens een programmaatje schrijft dat kan zien wie die foto’s bekijken. Om dan vervolgens hun privé verzameling van persoonlijke dickpics en blije borsten over het net uit te strooien. Is het zo over met die flauwekul denk ik.

Tit for tat heet dat.